Wieś położona 7 km na południowy wschód od Andrychowa, na stokach Beskidu Małego, wzdłuż potoku Rzyczanki i jego dopływów, sięga ona Leskowca (420 – 884 m n.p.m.). W XVI w. napłynęła tutaj ludność pochodzenia walaskiego. Były to wędrowne plemiona pasterskie ze Słowacji. Walasi trudnili się początkowo pasterstwem, hodowlą świń, wyrobem gontów i hutnictwem szkła. Od początku swego istnienia Rzyki były własnością królewską i wchodziły w skład starostwa zatorskiego. W XVII wieku było tu szeroko rozpowszechnione tkactwo połączone z zorganizowaną sprzedażą gotowych wyrobów. Od XVIII w. w Rzykach uprawiano len i rozwijało się tkactwo oraz handel jego wyrobami. W tym czasie właścicielami Rzyk była rodzina Duninów. W XIX w. osada przeszła na rzecz Potockich, a następnie żywieckich Habsburgów, którzy byli właścicielami miejscowego majątku ziemskiego aż do 1945 r. Pod koniec XIX stulecia wielu mieszkańców szukało pracy poza wsią. Pozostali utrzymywali się z rolnictwa. Uprawiano zboża, ziemniaki i rośliny pastewne. W okresie międzywojennym wielu mieszkańców, pracowało przy wyrębie lasów. Kilkadziesiąt osób znalazło zatrudnienie w andrychowskiej fabryce braci Czeczowiczka. Wieś posługiwała się okrągłą pieczęcią z godłem wyobrażającym prawdopodobnie rzepę. W otoku napis: „Wieś Rzyki N 295”. Rzepa symbolizuje zdrowie, krzepę i siłę fizyczną.

Warto zobaczyć:

• Godny obejrzenia w Rzykach jest kościół pw. św. Jakuba Starszego. Murowany, zbudowany w latach 1793 – 1796 pod patronatem dziedziczki klucza dóbr zatorskich, księżnej Apolonii Poniatowskiej.
• Czarny Groń
• Groń Jana Pawła II

Uwaga. Wykorzystywanie załączonych poniżej planów (w formacie *.pdf) do celów komercyjnych jest zabronione!